در این جمله، گوینده به بیان وضعیت و احساسات خود میپردازد. جمله به طور کلی از دو بخش تشکیل شده است:
1. **"دوم گفتم همانا او را تصور شود که مرا در فضل، مرتبهای است زیادت"**: در این بخش، گوینده بیان میکند که در مرتبهای از فضیلت و خوبی قرار دارد که ممکن است شخص دیگری (او) نیز او را به همین شکل تصور کند. به عبارت دیگر، گوینده به این نکته اشاره دارد که دیگران او را دارای مرتبهای بالا از فضیلت میبینند.
2. **"تا چون بر رقعه من اطلاع یابد، قیاس کند که مرا اهلیت چیست"**: در این بخش، گوینده میگوید که وقتی آن فرد (او) در مورد او اطلاعات بیشتری به دست آورد، میتواند درک کند که اهلیت و شایستگی او چیست. یعنی گوینده انتظار دارد که با دانستن بیشتر دربارهی او، شخص بتواند جایگاه و شایستگیهای او را بهتر درک کند.
در کل، این جمله نشاندهندهی تمایل گوینده به معرفی خود از طریق فضیلت و شایستگیهایش است و اینکه امید دارد دیگران به درستی او را قضاوت کنند.