جواب صفحه 58هر کی نوشته بفرسته از گوگل نباشه تاج میدم

سلام تاج یادت نره اگر با فضاپیمایی در فضا فرود می آمدم اگر با فضاپیمایی در فضا فرود می آمدم، اولین چیزی که احساس می کردم، سکوت و آرامش بود. سکوت مطلقی که حتی صدای قلبم را هم می شنیدم. آرامشی که در هیچ جای دیگر دنیا نمی توان یافت. بعد از مدتی، به اطرافم نگاه کردم. تاریکی مطلقی که تنها نقطه های نوری کوچکی در آن می درخشید. ستارگانی که در آسمان شب می درخشند، اما در اینجا، در فضا، آنقدر نزدیک هستند که می توانی جزئیات آنها را ببینی. زمین را هم می دیدم. کره ای آبی و زیبا که در میان تاریکی فضا می درخشید. زمین، خانه من، جایی که به آن تعلق دارم. سکوت و آرامش فضا، مرا به فکر وا می داشت. فکر می کردم که چقدر کوچک و ناچیز هستیم در برابر این عظمت بی پایان. چقدر بی اهمیت است همه آن چیزهایی که در زمین برایمان مهم هستند. اما در همان حال، احساس غرور و افتخار هم می کردم. غرور از اینکه انسان هستم و توانایی سفر به فضا را دارم. افتخار از اینکه توانسته ام به این عظمت بی پایان دست پیدا کنم. مدتی را در فضا ماندم و از این همه زیبایی لذت بردم. سپس، زمان بازگشت به زمین فرا رسید. با اندوه از این زیبایی جدا شدم و به سمت زمین برگشتم. وقتی به زمین رسیدم، احساس می کردم که انسان جدیدی شده ام. انسانی که قدر زندگی را بیشتر می داند. انسانی که می داند که جهان چقدر بزرگ و زیبا است. نتیجه سفر به فضا، تجربه ای فراموش نشدنی است. تجربه ای که دیدگاه ما را نسبت به جهان تغییر می دهد. تجربه ای که به ما می آموزد که چقدر کوچک و ناچیز هستیم، اما در عین حال، چقدر مهم و ارزشمند.