صفت اشاره یکی از انواع وابسته های پیشین عه که قبل از اسم یا همون هسته میاد(این،آن،همان،همین) نمونه هایی از صفت های اشاره هستن که به چیزی اشاره میکنن.
وابسته پیشین یعنی صفتی که قبل از اسم یا هسته میاد.
مثل: (این گل زیبا)
این میشه وابسته پیشین و صفت اشاره، گل میشه هسته و یا اسم، زیبا هم میشه وابسته پسین یا صفت بیانی.
کنایه: بعضی از جملات دو تا معنا دارن یه معنی از ظاهر و معنی دیگه از باطن که این معانی باهم فرق دارن و قصد اصلی نویسنده نشون دادن معنای باطنی هست؛ یا به عبارت دیگه کنایه یعنی پوشیده سخن گفتن.
این یه تعدیف مفهومی بود، حالا تعریف اصلیه کنایه : سخنی است یک مفهوم دور و نزدیک دارد که نویسنده در متن خود از معنای دور آن استفاده میکنه.
برای مثال: آش نخورده و دهن سوخته
معنی نزدیک: آشی که خورده نشده و دهن سوخته!
معنی دور: کاری نکرده و باید مجازات بشه.
تاج بده.