در رابطه تباین، دو حالت اصلی قابل تصور است:
1. **حالت اول (دوران تباین):** در این حالت، دو موضوع یا مفهوم کاملاً متفاوت از یکدیگر هستند و هیچ نوع اشتراکی بین آنها وجود ندارد. به عبارت دیگر، اگر موضوع A با موضوع B در رابطه تباین باشد، هیچگونه ویژگی یا صفت مشترکی میان آنها وجود ندارد.
2. **حالت دوم (افزودن شرایط):** در این حالت، ممکن است بین دو مفهوم رابطهای وجود داشته باشد که با ایجاد شرایط خاص، تباین شکل بگیرد. به عنوان مثال، اگر در یک مجموعه، دو ویژگی A و B وجود داشته باشد که در برخی شرایط با هم تباین پیدا میکنند، میتوان به این حالت اشاره کرد.
در مجموع، تباین به معنای عدم اشتراک و تفاوت اساسی بین دو یا چند مفهوم است.