آل بویه و یعقوب لیث صفاری هر دو از سلسلههای مهم در تاریخ ایران هستند که در دورهی آغازین اسلام و پس از آن نقش مهمی داشتند.
**آل بویه**:
آل بویه یک سلسله ایرانی بودند که در قرن چهارم هجری (نهم میلادی) تأسیس شدند. این سلسله ابتدا در شهرهای غربی ایران مانند همدان و بالاتر از آن به قدرت رسیدند. بنیانگذار این سلسله، بویه، نام داشت و فرزندان او به عنوان حکام محلی در مناطق مختلف ایران به قدرت رسیدند. آل بویه به دلیل حمایت از فرهنگ و زبان فارسی و همچنین اسلامی کردن حکومت، به عنوان یک سلسلهی بومی و ملی شناخته میشوند. آنها همچنین به بازسازی و آبادانی شهرها و ترویج هنر و دانش در عصر خود کمک کردند.
**یعقوب لیث صفاری**:
یعقوب لیث صفاری نیز شخصیتی مهم در تاریخ ایران است که در قرن سوم هجری (تاسیس سلسله در ۸۵۸ میلادی) زندگی میکرد. او بنیانگذار سلسلهی صفاریان بود. یعقوب ابتدا به عنوان یک فرمانده نظامی و سپس به عنوان یک حاکم، مناطق وسیعی از جنوب و شرق ایران را زیر سلطهی خود آورد. او به منظور جمعآوری و غارت ثروتهای محلی و در دفاع از سرزمین ایران، تلاش کرد و با ترکان و دیگر امپراتوریها مقابله کرد. یعقوب لیث همچنین به ترویج زبان و فرهنگ فارسی و تقویت هویت ملی کمک کرد. حکمرانی او به عنوان یک دورهی خودکامگی و تلاش برای استقلال ایرانیان از سلطهی اعراب مطرح است.
در مجموع، این دو شخصیت نمایانگر تلاشهای ایرانیان برای حفظ هویت و فرهنگ خود در دورهای از تاریخ است که به شدت تحت تأثیر قدرتهای خارجی قرار داشتند.