در روزگاران قدیم در یکی از روستاهای پرجمعیت، گل بسیار زیبایی با رنگ های قرمز و زرد رشد کرده بود و همه زیبایی او را دوست داشتند. گل که میدید بقیه چقدر به او زیبا می گویند به خود مینازید و کاری می کرد که بقیه گل های روستا به اون حسودی کنند. گذشت و گذشت تا اینکه یک روز آفتاب شدیدی به روستا تابید و باغبان سریعا به پیش گل ها آمد و به آن ها آب داد تا پژمرده نشوند اما باغبان یادش رفت که به گل زیبا هم آب بدهد.
همینطور که زمان می گذشت برگ ها و ریشه گل زیبا خشک تر و پژمرده تر می شد و بقیه گل ها با اون قهر بودند و کمکی بهش نمی کردند. گل زیبا بخاطر رفتار گذشته اش پشیمان شده بود و از همه گل ها معذرت خواهی کرد تا به اون کمک کنند وقتی گل ها به اون کمک کردند او دوباره شاداب شد چون ریشه هایش آب را به خود جذب کردند و از ساقه بالا بردند و بعد به برگ رساندند و بعد آب بالا رفت تا گل زیبای ما دوباره مثل قبلش شاداب شود.
معرکه✨️☘️
