اوج رقابتهای روسیه و انگلیس برای واگذاری به امتیازهای اقتصادی به ویژه در قرن نوزدهم و در دوران قاجاریه در ایران بود. این رقابت بهویژه در نیمه دوم این قرن و در دو دهه آخر آن، یعنی در سالهای ۱۸۵۰ تا ۱۹۰۰ میلادی شدت گرفت. در این دوره، هر دو کشور سعی کردند تا نفوذ و کنترل بیشتری بر منابع طبیعی و اقتصادی ایران و مناطق اطراف آن داشته باشند.
انگلیس به دنبال تأمین منافع خود در هند و روسیه نیز به دنبال گسترش نفوذ خود به سمت جنوب و آسیا بود. این رقابت در نهایت به امتیازهایی منجر شد که به کشورهای خارجی اجازه میداد در ایران فعالیتهای اقتصادی بیشتری را انجام دهند و باعث عدم ثبات در وضعیت سیاسی و اقتصادی ایران شد. از جمله این امتیازات میتوان به امتیاز نفت دارسی در سال ۱۹۰۱ اشاره کرد که بعداً منجر به کشف نفت در ایران شد.
به طور کلی، این رقابت نمایانگر نقش مهم قدرتهای بزرگ در تاریخ ایران و تأثیر آن بر جغرافیای سیاسی و اقتصادی کشور است.