فسیلها بقایای موجودات زندهای هستند که در دورههای مختلف geolog و به روشهای مختلفی تشکیل میشوند. در اینجا به راههای اصلی تشکیل فسیل اشاره میکنیم:
1. **فسیلسازی به روش مومیایی شدن**: در این روش، موجود زنده در شرایط خاصی مثل سینک (غرق شدن) در خاک یا یخ قرار میگیرد. این شرایط مانع از تجزیه و فساد بافتها و اجزا میشود و ممکن است باعث حفظ شکل ظاهری آنها به مدت بسیار طولانی شود. نمونههایی از این فسیلها را میتوان در مومیاییهای مصری یا دنیای یخ پیدا کرد.
2. **فسیلسازی به روش کربنسازی**: در این روش، بافتهای نرم موجودات زنده به تدریج از بین میروند و تنها لایهای از کربن بر روی سنگها باقی میماند. این نوع فسیلها معمولاً به شکل سایهای از موجودات زنده باقی میمانند که ظاهری کربنی دارند.
3. **فسیلسازی به روش قالبگذاری و پر کردن**: در این روش، موجود زنده در گل رس یا ماسه دفن میشود و در اثر فشار و زمان، شکل آن درون سنگ به صورت قالب باقی میماند. بعداً ممکن است این قالبها با مواد معدنی پر شوند و شکل واقعی موجود زنده به صورت فسیل به وجود آید.
4. **فسیلسازی به روش پریودیک یا کلسیفیکاسیون**: در این فرآیند، بافتهای نرم موجود زنده با مواد معدنی مانند سیلیس یا کلسیم کربنات پر میشوند. این مواد به تدریج بافتها را جایگزین میکنند و فسیلهای سختی را به وجود میآورند.
5. **فسیلسازی به شیوه جانشینی**: در اینجا، بافتهای زنده به تدریج توسط مواد معدنی جایگزین میشوند. این نوع فسیلها معمولاً شامل فسیلهای استخوانی یا دندانی هستند که به تدریج تبدیل به سنگ میشوند.
این روشها به ما کمک میکنند تا بقایای موجودات زنده را در طول تاریخ زمینشناسی شناسایی کنیم و اطلاعات باارزشی درباره زندگی در دورانهای گذشته کسب کنیم.