هر کدام از ما، نقطه ایی از جهان را برای زیستن برمی گزینیم، عده ایی از دور شاهد ماجرا می شویم و عده ایی دیگر برای رسیدن به عرج و مقام مسیر سخت را می پیمائیم تا در نهایت در اوج آسمان ها شاهد و ناظر باشیم.
مناظر و زیبایی های متعددی می توانند مانع ما برای رسیدن به هدف والای ما شود. طوری ما را وسوسه می کند که به همان زیبایی دوست داشتنی قانع می شویم و برای رسیدن به اهداف بالاتر تلاشی نمی کنیم.
شاید عده ایی ماندن در دشت شقایق ها را و دیدن منظره ی روبه رویشان برایشان کفایت کند اما عده ایی دیگر این را تنها زیبایی زودگذر می بینند که خیلی زود عمر دشت شقایق به اتمام می رسد! او آنچنان راغب است برای رسیدن به نوک قله که تمام فراز و نشیب های پیش رو را پشت سر می گذارد تا برای ابدیت از آن بالا شاهد زیبایی های بیشتری باشد.
اکنون مردم عزیز ما در همین تلاطم زندگی دست و پا می زنند، عده ایی دشت را نقطه ی پایان می دانند و عده ایی دیگر نقطه ی آن را آغاز، مهم نوع دید و نگرش ما است!یادمان نرود که این کوه از گذشته تاکنون نماد پشتکار ایران بوده است، یادمان نرود ایران همیشه باید در اوج بماند. مبادا با بادهایی که می وزد پایمان بلغزد و بیافتیم. ما باید بتوانیم زیرا ما ایرانی هستیم.
سرفراز همچون کوه، آبی همچون آسمان، زیبا همچون دشت، پاک همچون برف! سرخ همچون خون شهید. این ایران است، کوهی که هرگز نمی ریزد.
