از مادر پرسیدم چرا این صدا این قدر روح نواز است و دوست داشتنی، کفت نوای وحی است که ما را آگاه می سازد و می گوید که زمان بندگی و اطاعت فرا رسیده است. صدایی که همیشه و در سراسر جهان در حال پخش است و همواره گوش زمین آن را می شنود. یعنی هر دقیقه در یک جای زمین این نوا به گوش می رسد.
حضرت محمد (ص) موذنی داشتند که با صورت بسیار زیبا اذان می گفت و همه مردم منتظر شنیدن صدایش بودند. اذان صلای بیداری، نوای بهشتی که برای شندیدنش بی تاب هستیم. صدایی که در آن به بزرگی خداوند، رسالت و پیامبری حضرت محمد و ولایت امام علی (ع) اقرار می کنیم و با جان و دل قبولش داریم و می دانیم که راز بندگی و عبادت ما در این صلای پر از عشق است.
نوای اذان یعنی خداوندا یک بار دیگر بر بزرگی و وحدانیت تو اعتراف کرده و محمد را آخرین فرستاده ات می دانیم و پس از او هم جانشین برحقش حضرت علی (ع) را ولی و دوست و برادرش می دانیم. در انتهای اذان هم راه رستگای و تعجیل برای نماز را با جان و دل بر زبان جاری می کنیم.
در همین نوای روح بخش است که از ما خواسته می شود که به سوی عمل نیک و خیر قدم برداریم و بشتابیم. اگر خوب و دقیق مطالعه کنیم می بینیم که این نوای روح بخش درس زندگی را در این چند جمله کوتاه بیان کرده و ما را به رستگاری سوق می دهد.