بچه هااااااا جواب سوال منو بدید انشا ادبی در مورد خانه قلب

بنام خداوند بخشنده مهربان موضوع انشا: خانه ❥𝆛𝆐𝅮𝅘𝅥𝅮𝒉𝒂𝒅𝒊𝒔𖣲̶ͥ.̶⃫ᷝⷮ͟͞💌̶̶̶̶̶̶̶̶⃫͟͞.͟.⸙:꯭ ̶̶̶᭄꯭ٜٜ دراین سقف بزرگ که در هرثانیه اش نفسی می میمیرد و نفسی می اید باید که جایی با شد تا با خیال راحت و دلی اسوده روزهای زندگی را سپری کنیم و برگ جدیدی از زندگی را ورق بزنیم،به اسم خانه… اگر خانه را معنی کنیم می شود سقفی بالای سرمان تا محفوظ باشیم از اسمان بزرگ که گاهی از سرخشم سرما وطوفان و سیل نازل می کند و گاهی از سرعشق باران و برکت ! چرا می گوییم گاهی ! زیرا که زمانی ما خانه ایی داریم با سقفی بلند و دیوارهای سنگی و جایی گرم و نرم تاازسرماو طوفان در امان باشیم و اسیبی به ما نرسدمی توان معنی کرد اسمان برایم برکت نازل کرده است. اما زمانی که در گوشه ایی از دنیا روی یک تکه ی کاغذ یا کارتن درکوچه و خیابان که تنها سقف بالای سرمان اسمان است و از فقر و تنگدستی اشیانه ایی جزان نداریم می شود خشم ! و چرا خشم ! خشم خدا برای این ناعدالتی بین بندگانش….. عده ایی خانه های مرفح و بزرگ دارند و عده ایی زیر پایشان فرشی ژنده و پاره… خانه یعنی جایی  که دران ارامش روح و جان برقراراست به همراه خانواده و مهرو علاقه به یکدیگر…خانه یعنی دورهم بنشینیم با دلی گرم و خوش غذایی بخوریم و از کارو بار و یار سخن بگوییم وکنارهم بخندیم و گریه کنیم ودرکنارهم و پشت هم قدم برداریم و مسیرزندگی را سپری کنیم. خانه یعنی جایی که با دلی اسوده سربربالین بگذاریم و بادلی خوش سرازبالش برداریم…. خانه یعنی همان دستان پرمهرپدرو مادرم که مرا در اغوش می گیرند و همچون سپری از من مراقبت می کنند. خانه یعنی جایی که من باعشق و ارامش و دلی خوش ومهربان چشم به دنیابازمی کنم و از دنیا می بندیم واین چقدرخوب می شد که همیشه یادم باشدیکی هست که می توان با کار هرچند کوچک من شاد شود و کمکی کرده باشیم . پس یادمان باشد همیشه به کسانی که ازما پایین ترهستند وبه کمک مانیاز دارند کمک می کنیم و دل انها راهرچند کوچک شاد کنیم.⁦ ❥𝆛𝆐𝅮𝅘𝅥𝅮𝒉𝒂𝒅𝒊𝒔𖣲̶ͥ.̶⃫ᷝⷮ͟͞💌̶̶̶̶̶̶̶̶⃫͟͞.͟.⸙:꯭ ̶̶̶᭄꯭ٜٜ پایان.

انشا ادبی درمورد قلب خانه خانه قلب، نه از آجر و سیمان، که از رگ‌ها و نبض ساخته شده است. اتاق‌هایش، نه با گچ و رنگ، که با شبکه‌ای پیچیده از شریان‌ها و مویرگ‌ها، نقاشی شده‌اند. هوای آن، نه از پنجره‌ها، که از دریچه‌های ریز تنفسی، وارد و خارج می‌شود؛ هوایی که با هر نفس، آمیزه‌ای از شادی و غصه، امید و یأس را به همراه می‌آورد. در این خانه‌ی کوچک و عظیم، سکوت گاهگاهی با طپش‌های آرامش‌بخش، شکسته می‌شود. طپش‌هایی که مثل ضربان یک نغمه‌ی ملایم، از عمق وجود برمی‌خیزند و به گوش جان می‌رسند. این طپش‌ها، نواهایی هستند از زندگی؛ از تلاش بی‌وقفه برای تداوم حیات، از پافشاری بر ایستادگی در برابر طوفان‌ها، از عشق و محبت، از اندوه و غم. گاهی، خانه قلب، مهمانان ناخوانده‌ای را به خود می‌بیند؛ دردها و رنج‌ها که مثل سایه‌هایی تیره، در گوشه‌های آن لانه می‌کنند. آن وقت است که طپش‌ها تندتر می‌شوند، نفس‌ها کوتاه‌تر، و سکوت، به ناله‌هایی خاموش می‌گراید. اما خانه‌ی قلب، مقاوم است. آنقدر قوی که بتواند، با تمام سختی‌ها، به ضربان خود ادامه دهد. در اتاق‌های این خانه، خاطرات جمع می‌شوند. خاطراتی شیرین و تلخ، که مثل نقاشی‌هایی بر دیوارهای قلب نقش می‌بندند. هرکدام از این خاطرات، داستان کوچکی از زندگی را حکایت می‌کنند. خاطرات خوشی که مثل تابش خورشید، خانه قلب را روشن می‌کنند، و خاطرات تلخی که مثل ابرهای تیره، بر فراز آن سایه می‌افکنند. در انتهای این خانه‌ی بی‌کران، اتاقی قرار دارد که پُر از امید و عشق است. امیدی که مثل شمعی روشن، در تاریکی‌ها می‌درخشد، و عشقی که مثل نوری گرم، خانه قلب را از سرما و یخبندان مصون می‌دارد. خانه قلب، خانه‌ای است که در درون هر انسانی جای گرفته است. خانه‌ای که سرشار از عجایب و رازهای بی‌شمار است. خانه‌ای که با تمام ظرافت و پیچیدگی‌اش، به زندگی ادامه می‌دهد، تا زمانی که آخرین نفس به جان برسد. پس باید از این خانه‌ی کوچک و عظیم، به خوبی نگهداری کرد. باید از آن محافظت کرد و برای حفظ سلامتی و آرامشش کوشید. زیرا خانه قلب، خانه‌ی زندگی است.