ترکیب های وصفی و اضافی رو میگی دیگه؟ ببخشید گفته بودی خلاصه ولی زیاد شد
باید ها و نباید ها در ترکیب های وصفی
1موصوف و صفت باید همجنس باشن. یعنی یا باید هردو مذکر باشن و یا هم هردو مونث. مثلا 'کنزُ عظیمُ' و یا
*طبیبةُ مثالیةُ*
2موصوف و صفت از نظر تعداد هم باید یکسان باشن. یعنی هردو یا مفرد اند. یا جمع و یا مثنی. مثلا *غرفةُ صغيرةُ* و يا *مزرعتانِ كبيرتانِ* و يا * الطلابُ مجتهدونَ*این یه نکته داره که در آخر میگم
3موصوف و صفت هردو دارای《ال》و یا《تنوین》باشند. مثلا *الصورُ المتحرکةُ*
4اعراب یا حرکات آخر هردو کلمه باید یکسان باشد
مثلا *العالِمِ الایرانیِ*
☆و اون نکته ای که گفتم. یه نمونه ی دیگه ش *الرجالُ الصابرون* هستش. در این موارد در واقع صفت با موصوف خود هم علامت هست ولی شکل اعراب شون شبیه هم نیست. در کلمه ی صابرون《ون》علامت ضمه و یا رفع هست که به اصطلاح بهش اعراب فرعی هم میگن
درباره ی ترکیبات اضافی هم نیازه که بدونی
1مضاف هیچ وقت ال یا تنوین نمیگیره. مثلا *مختبرُ المدرسةُ*
2اگر ضمیری به اسم متصل شده باشه اون ترکیب حتما اضافی هست. چونکه ضمیر در زبان عربی اسم به حساب میان. مثلا *خاتمها* و یا *عملک*
و اینکه توی ترکیباتی که هم صفت وجود داره و هم مضاف الیه، در زبان فارسی اول صفت میاد بعد مضاف الیه ولی تو عربی اول مضاف الیه میاد بعد صفت. مثلا *فرقنا الفائز* که فریق مضاف و الیه و《نا》که ضمیره، مضاف الیه هست.و حالا فائز میمونه. اگر ضمیر نا رو برداریم، میشه
《فریق الفائز》که در اینجا هر هردو مذکرند و هم مفرد. ولی فریق بخاطر اون ضمیری که داشت نتونسته ال بگیره.
پس این ترکیب وصفیه و فائز صفت. که ترجمش هم میشد تیم برنده ما.