انشا دربارهٔ یکی از موضوعات صفحه 42.

**انشاء: سفر من از خانه تا مدرسه** هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم، احساس شوق و هیجان برای رفتن به مدرسه دارم. وقتی از خانه خارج می‌شوم، آفتاب در حال طلوع است و هوا تازه و خنک است. اولین چیزی که در مسیر می‌بینم، درختان بلند و سرسبز هستند که با نسیم ملایم در حال رقصیدن هستند. برگ‌های سبز و شاداب آن‌ها، نور خورشید را منعکس می‌کند و حس زندگی را به من منتقل می‌کند. در ادامه مسیر، به محله‌ام می‌رسم. بچه‌های همسایه در حال بازی کردن در حیاط‌ها و کوچه‌ها هستند. صدای خنده و شادی آن‌ها، روحیه‌ام را بهتر می‌کند و باعث می‌شود احساس کنم که زندگی در اطرافم جریان دارد. همچنین، گاهی اوقات می‌بینم که مادران با بچه‌های کوچکشان در حال قدم زدن هستند و به کارهای روزمره‌شان مشغول‌اند. پس از گذر از محله، به خیابان اصلی می‌رسم. در این خیابان، خودروها به سرعت در حال حرکت‌اند و صدای بوق‌ها و موتور سیکلت‌ها به گوش می‌رسد. فروشگاه‌ها و مغازه‌ها کنار خیابان قرار دارند و برخی از آنها پر از مشتریانی هستند که در حال خریدند. بوی نان تازه از نانوایی به مشام می‌رسد و گاهی اوقات وسوسه می‌شوم که از آن نان بخرم. در ادامه، به پارکی می‌رسم که در آن مردم در حال پیاده‌روی و ورزش هستند. صدای پرندگان و وزش باد، فضایی دلپذیر و آرامش‌بخش را به وجود می‌آورد. اینجا جایی است که می‌توانم دقایقی توقف کنم و از طبیعت لذت ببرم. سرانجام، به مدرسه می‌رسم. ساختمان بزرگ و زیبای مدرسه با دیوارهای رنگی و حیاطی پر از دانش‌آموزان شاد و خوشحال در حال رفت و آمد است. اینجا جایی است که علم و دوستی‌ها شکل می‌گیرد و من همیشه منتظر یادگیری چیزهای جدید هستم. در نهایت، این سفر کوتاه از خانه تا مدرسه نه تنها یک مسیر فیزیکی است، بلکه یک سفر روحی و احساسی است که به من یادآوری می‌کند زندگی چقدر زیبا و پر از تجربیات کوچک و بزرگ است یه تاج مون نشه

انچه از مسیر خانه تا مدرسه میبینم شلوغی همه جای شهر را حاکم شده بود و مردمان  شهر هرکدام مشغول کاری بودند دانش آموزان زیادی را میدیم که راهی مدرسه شده بودند و عده ای با دوستانشان صبحت می‌کردند و عده ای مشغول درس خواندن بودن.تذکر(البته اینا خرخون ها هستن😁)رفتگری را از دور دیدم که مشغول جاروکردن خیابان ها بود ولی هیج شکایتی از کارش نداشت و بلکه ازکارش راضی بود گنجشکان آواز می‌خواندند و مشخص بود که خوشحال هستند گاهی باد ملایمی می وزید و گاهی خورشید چهره اش را نمایان می‌کرد مردمان درصف نانوایی ایستاده بودند تا نانی بخرند و درکنار خانواده هایشان صبحانه شان را میل کنند فروشنده هایی که تازه مغازه هارا باز می‌کردند و عده‌ای از فروشنده ها که هنوز فروشگاه هارا باز نکرده بودند . دختر کوچکی که دستانش در دستان مادرش بود و راهی مدرسه شده بودن را می‌بینم و گاهی ماشین ها مانند عمر به سرعت از کنارم رد میشدن چهره عده ای از بچه ها خندان بود و چهره دیگری غمگین ولی چهره این بچه های غمگین مشخص بود که امتحان دارند و استرس آن را دارند گاهی هم رقص برگ ها در آسمان را تماشا میکردم  گهگاهی هم خیابان ها ساکت میشد و فقط صدای پاهایم به گوشم می‌خورد کم کم مدیرمدرسه مان را دیدم که جلوی در مدرسه ایستاده بود و منتظر دانش آموزانش بود به مدیر مدرسه سلامی کردم و پیش دوستانم رفتم مسیر خانه تا مدرسه می‌شود گفت بهترین سفر هست که هر روز تجربه میکنیم و زیبایی خودش دارد و مسیر مدرسه تا خانه هم زیبایی دیگری دارد. و همیشه این را می‌دانیم که مدرسه خانه دوم همه ماست.مدرسه فرصت بزرگ فهمیدن است که در آن روح قد می کشدو بزرگ می شود. دیگه بیشتر از این نمیدونم