درسته که واکنشپذیری سدیم بیشتر از آهنه، اما تو این مورد خاص، FeO (اکسید آهن II) واکنشپذیری بیشتری نسبت به Na2O (اکسید سدیم) داره. دلیلش اینه که:
* نوع پیوند: Na2O یه ترکیب یونی با پیوندهای یونی قویه. این پیوندها باعث میشن که جدا کردن یونهای سدیم و اکسیژن از هم سختتر باشه. در مقابل، FeO یه ترکیب با پیوند کووالانسی قطبی داره که راحتتر شکسته میشه.
* پایداری: Na2O به خاطر پیوندهای یونی قوی، ترکیب پایدارتریه. در مقابل، FeO کمتر پایداره و راحتتر میتونه تو واکنشهای شیمیایی شرکت کنه و تغییر کنه.
* اثر شبکه بلوری: تو Na2O، یونهای سدیم و اکسیژن یه شبکه بلوری محکم و منظم تشکیل میدن. این شبکه باعث میشه که یونها کمتر در دسترس باشن برای واکنش. اما تو FeO، شبکه بلوری به اون محکمی نیست و یونها راحتتر میتونن با مواد دیگه واکنش بدن.
پس:
با اینکه سدیم فلز واکنشپذیرتریه، اما وقتی با اکسیژن ترکیب میشه و Na2O رو تشکیل میده، پایداریش بیشتر میشه و کمتر واکنش میده. در مقابل، FeO با اینکه از آهن تشکیل شده که واکنشپذیری کمتری داره، اما به خاطر نوع پیوند و پایداری کمتر، واکنشپذیرتر از Na2O هست.
نکته: این یه استثناست و همیشه اینطور نیست که اکسید فلزهای واسطه واکنشپذیرتر از اکسید فلزهای قلیایی باشن.