میشه جواب رو بدید هرچه زود تر

بوی خاک بعد از بارون… وای، چقدر این بو خاص و دوست داشتنیه! انگار یه جادوییه، یه معجونه که تمام خستگی‌ها رو از تن آدم می‌بره. یه حسِ کودکی و بی‌خیالی به آدم میده، یاد اون روزای بچگی می‌افتم که بعد از بارون می‌دویدیم تو کوچه‌ها و از بوی خاک خیس لذت می‌بردیم. یه حسِ آزادی و رهایی داره، انگار که تمام دنیا مال ماست و هیچ غمی نداریم. این بو، یه بوی طبیعیه، یه بوی خالص و بی‌آلایش که آدم رو به خودش می‌آره و بهش یادآوری می‌کنه که چقدر دنیا زیبا و شگفت‌انگیزه. یه حسِ پیوند با طبیعت و زمین میده، انگار که بخشی از این دنیا هستیم و با اون همراهیم. یه حسِ قدرت و عظمت طبیعت رو هم به آدم میده، انگار که در برابر این همه زیبایی و قدرت، کوچک و ناچیز هستیم و باید از این همه زیبایی لذت ببریم. یه وقتایی که دلم می‌گیره، یا خسته‌ام، یا غمگینم، فقط کافیه یه کم بیرون برم و بوی خاک بعد از بارون رو استشمام کنم. انگار یه معجزه است، یه دوا برای تمام دردها و غم‌ها. یه حسِ امید و زندگی جدید به آدم میده، انگار که همه چیز از نو شروع میشه و آینده روشن و زیباست. واقعا وصف کردنش کمه، باید تجربه‌ش کرد تا فهمید چی میگم!

بعضی از لحظه ها و بعضی از ثانیه ها تبدیل می شوند به بهترین و شیرین ترین خاطره ها، که با هر بار تکرار آن غرق می شوی در لحظه ها و خاطره ها ، مثل استشمام بوی خاک پس از بارش باران. در روزهایی که خورشید دامن پرچینش را بر روی زمین پهن می کند و به همه نور و روشنایی و آفتاب هدیه می دهد. دقیقا در همان روزهای آفتابی گرم که خورشید هنرنمایی می کند و آدمی را از نعمت خود سیراب می کند ابرهای آسمان نیز به جنب و جوش می افتند و دست در دست همدیگر می دهند و جرقه ایی ایجاد می شود و خورشید را احاطه می کنند و باران رحمت را بر زمین نازل می کنند. باران بر خاکی فرود می آید که آفتاب آن را طلایی کرده بود و با بارش باران بوی خاک برمی خیزد رنگ از رخسارش می رود و گلگون می شود و به خدا سلام می گوید و همه جا پر می شود از عطر بوی بهشتی که انسان را غرق می کند در دنیایی پر از عشق و لحظه های ناب. بوی خاک پس از بارش باران آنقدر لذت بخش است که برای هزارمین بار انسان را وادار به شکر پروردگار می کند. آنقدر شیرین و ناب است که با هر بار استشمام آن و پر کردن ریه ها از بوی دلنشین آن گویی انسانی دوباره از دل خاک نم گرفته متولد می شود. دقیقا مانند لحظه ایی که نوزادی پا به جهان می گشاید و هیچوقت آن لحظه و آن لبخند جا گرفته روی لب ها فراموش نمی شود.(در این قسمت خاکی که باران روی آن باریده شده است و خاک طلایی به قهوه ایی تبدیل شده است و از آنجایی که انسان از گل آفریده شده است بوی نم خاک مانند آن است که بوی بهشت به مشامت رسیده و تو را به خلسه ایی می کشاند که زیر باران خدا قدم بر می داری و باران نم نم روی سرشانه و موهایت می نشیند و عطر خوش دل انگیزی به مشامت می رسد. مگر زیباتر و بهتر از این لحظه و این ثانیه ها هست. نتیجه می گیریم که هر ثانیه و هر لحظه ای زندگی به ما این را می آموزد که زندگی مانند جریان رودخانه ایی در حال گذر است. مانند بارانی نم نم می آید و بر زمین خدا می نشیند و عطر و بوی بهشتی همه جا را سرشار می کند. آیا آن لحظه نباید شکر گفت.برای لحظه هایی که می توانند بهترین باشند و با ناشکری به ابطال کشیده می شوند.