انشا درمورد دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد. ابری که دربیابان برتشنه ای ببارد

**دیدار یار غایب، دانی چه ذوق دارد؟** ندانم چگونه وصف کنم حسی را که از دیدار یار غایب در دل می‌ترواد؛ گویی تمام دنیا تازه به یاد آورده‌اند که چه زیبا می‌توان بود. همان‌گونه که ابری خسته و سنگین از باران، در دل بیابانی خشک می‌بارد و زمین تشنه را سیراب می‌کند، دیدار یار غایب نیز دل را زنده می‌کند، جان را صفا می‌بخشد و ابروها را از غبار اندوه می‌زداید. مدت‌هاست نبودنش را احساس می‌کنم؛ نبودنش چون سایه‌ای سنگین بر دیوار قلبم حک شده است. هر روز خورشید می‌آید و می‌رود، اما چشم‌انتظاری من تمامی ندارد. گویی همه چیزهای دور و برم با نبودنش جور دیگری شده‌اند؛ آسمان کوچک‌تر، زمین خشک‌تر و حتی نسیم سردتر. اما هنوز امید دارم، امید به آمدنش، امید به دیداری که همه چیز را به شکوه سابق بازگرداند. لحظه‌ای تصورش می‌کنم؛ لحظه‌ای که به ناگاه یار غایب بازگردد. لبخندش، صدایش، گرمای نگاهش تمام جانم را از حال‌وهوای دیگری پر می‌کند. همان حسی که باران در دل کویر می‌ریزد و زمین سخت و خشک را نرم می‌کند. دیدار یار نه تنها درد دوری را التیام می‌بخشد، بلکه گویی زندگی را از نو معنا می‌کند. دل خوش کرده‌ام به آن لحظه، به آن دیدار، به آن شبنم شیرینی که بر قلبم می‌بارد. این انتظار، هرچند سخت است، اما روزنه‌ای از امید در دل‌ تاریکی‌هایم باز کرده است. به قول شاعر: 'تو بیا که من / تشنه توام / همچو زمین به باران.' آری، دیدار یار غایب همان ذوقی است که کلمات در وصفش ناتوان‌اند، اما دل‌های عاشق، آن را به‌خوبی می‌شناسند. شاید هر کدام از ما در زندگی منتظر یاری غایب باشیم، یاری که دل بیابانی ما را زنده و سرسبز کند. تنها باید صبوری کرد؛ چرا که هر یاری با خودش باری از باران در راه دارد...

سلام انشاء: دیدار یار غایب 'دیدار یار غایب، دانی چه ذوقی دارد؟ ابری که در بیابان بر تشنه‌ای ببارد.' این شعر حافظ همیشه در دل من طنین‌انداز می‌شود، چون به بهترین شکل ممکن احساسات درونی انسان را در انتظار یار غایب بیان می‌کند. تصور کن که در دل یک بیابان داغ و خشک، ناگهان ابرهایی می‌آیند و باران می‌بارند. این باران نه تنها خاک را تر می‌کند، بلکه به دل تشنه زندگی می‌بخشد. همان‌طور که آب در بیابان، زندگی دوباره می‌آورد، دیدار یار غایب نیز روح انسان را سیراب و تازه می‌کند. انتظار یار غایب همانند دردی است که بر دل می‌نشیند و تنها در لحظه دیدار او، آن درد به لذت و آرامش تبدیل می‌شود. در دنیای پر از فاصله‌ها، وقتی یاری که مدت‌ها از او دور بوده‌ای، دوباره در کنار تو می‌آید، تمام لحظات تلخ و سخت از یاد می‌رود. دیدار او مانند باران در بیابان است؛ گویی همه‌چیز از نو زنده می‌شود و زندگی معنای تازه‌ای پیدا می‌کند. در این دیدار، آنچه مهم است نه فقط لحظه‌ی دوباره دیدن، بلکه احساس شوق و طراوتی است که با آن همراه می‌شود. این لحظه‌ها به انسان یاد می‌دهند که هر انتظار و دوری، گاهی ارزش دیداری ناب را دارد. دیدار یار غایب، همچون باران در بیابان، دل را از تشنگی و انتظار خالی می‌کند و جانی دوباره به آن می‌بخشد. تاج بده ✨️