جواب معرکه
ببین معلممون بهمون ای متنو داد گفت ادبیش کنین، جاهایی که سه نقطس میتونستیم متن اضافه کنیم.
متن عادی:
از وقتی به یاد دارم همیشه انجا بوده است....
همان تک درخت خشکیده ای که گرد فراموشی بر تنه و شاخه های فرتوت اش نشسته است...
هرگز ندیده ام کسی هم جوارش شود یا کنارش بنشیند....
نمیدانم چه کسی و به چه دلیلی آن را در چنین مکانی قرار داده است....
دور از بقیه نیمکت ها بر فراز سربالایی پرشیب و در فزایی خالی از هر چیزی به جز همان تک درخت خشکیده.
یکبار که برای دیدن غروب پاییز به ان بوستان رفتم آن قدر در افکارم غرق شدم که وقتی به خود امدم در کنارش بودم، همان نیمکت سنگی که با ابهتی عجیب به دور دست خیره شده بود....
دستم را روی شانه اش گذاشتم،سرد بود.سرمایی توصیف ناپذیز که به اعماق وجودم رخنه کرد.....
چشم به اسمان دوختم، از اینجا غروب جلوه ای راز آلود داشت و نسیمی که می وزید با خود نجوایی را به گوشم میرساند که گویا ندای دلتنگی است که سال ها پیش در غم هجران کسی زمزه کرده است....
متن ادبی رو عکسشو میفرستم ولی آخرش نیاز به توضیح داره
از اونجا که نوشتم:
نا خود آگاه از شدت خستگی بی دلیل سرم را روی نیمکت اهنی گذاشتم.
نیمکت سرد بود... خیلی سرد. چه حس آشنایی گویی رگهای عصبی مغزم میخواستند سرمای آن را بگیرند تا به
قلبم برسانند بی هبر از اینکه قلب من سرد تر از نیمکت بود. جریان به نیمکت ،برگشت تنها نبود... به نیمکتی پیوسته بود که میتوانست امثال خود را در آغوش بگیرد...
پایان
ببین منظورم اینجا اینکه وقتی سرشو رو نیمکت گذاشت نیمکت خیلی سرد بود و با سرمای روح و قلبش برابری میکرد.
طاقت نداشت که سرمای نیمکتو ببینه و برای کم کردن درد نیمکت خواست دردای اونو مال خودش کنه و اینطوری خودشم
یکم اروم تر میشد ولی وقتی خواست اینکارو کنه فهمید که قلبش توان جای دادن سرمای بیشتر کنایه از دردهای بیشتر رو نداره و تصمیم گرف سرمای قلبشو به نیمکت بده.
وقتی این کارو کرد دید که قلبهای منجمد دیگه ای هم هستن که صاحباشون اونا رو به نیمکت پیوند زدن و اون تنها
نبود...
در
نتیجه وقتی سرمای قلبشو به نیمکت بده یعنی دیگه قلبش نمیتپه و میمیره:)))
