فلسطین نام سرزمینی مقدس است که اولین قبله گاه یکتا پرستان به شمار میرود. اما این سرزمین سال های بسیاری است که آسمان آبی را ندیده، اما به جای آن دود و آتش است که از هر نقطه شعله می کشد و شهرها را به ویرانی می کشاند این است قصه مردم فلسطین. فاجعه ای که مردم فلسطین با آن روبه رو هستند، موضوع عدالت جهانی در زمان ما است. این تضاد بین دو طرف مساوی نیست. این یک اشغال توسط یک دولت نظامی قدرتمند، مسلح و مورد حمایت غرب، علیه مردم فقیرای است که از خانه و کاشانه خود آواره شدهاند. نسل چهارم کودکان فلسطینی در کمپ های پناهندگان، در فقر مزمن تربیت می شوند و از حق بازگشت به خانه های خود محروم می شوند. آنها در نتیجه تجربه خشونت زیادی که در زندگی داشته اند، دچار اضطراب و نگرانی دائمی هستند.
امید چیزی است که وقتی احساس می کنیم کاری برای رسیدن به هدفمان نمیتوانیم انجام دهیم به راحتی از بین می رود. بنابراین وقتی پر از خوش بینی هستیم، چیزهای زیادی می توانیم انجام دهیم. اما زمانی که ببینیم نه امیدی وجود دارد و نه هدفی، درست همانجاست که به همه چیزها منفی نگاه می کنیم و احساس می کنیم که نبرد بیهوده است. این احساس کودکان فلسطینی است. آنها فکر می کنند که هیچ امیدی به زندگی یا آینده آنها وجود ندارد و این باعث می شود که اعمال آنها به آنچه در اطراف آنها می گذرد منعکس کند، در مورد خشونت آنها. این چیزی است که همیشه در اطراف آنهاست، این واقعیت آنهاست. واقعیت زندگی کودکان فلسطینی با فقر و خشونت تعریف می شود.
هر یک از ما به عنوان افرادی آزاده باید از مبارزات مردم فلسطین برای عدالت حمایت کنیم و صدای خود را به دیگر کشورها برسانیم تا انسانهای صلح طلب در گوشه و کنار دست به دست هم داده و دولت اسرائیل را تحت فشار قرار دهند تا به حقوق فلسطینیان احترام بگذارد و از قوانین تبعیت کند