از اینکه هیدروکربن ها واکنش پذیری کمی دارند، خب چه ارتباطی داره که اغلب به عنوان سوخت به کار برن؟! مگه اگه واکنش پذیر بودن چه کار برد های دیگه داشتن؟!

قرار نیست واکنش بده ! قراره بسوزه

چرا واکنش‌پذیری کم خوبه برای سوخت؟ * پایداری: هیدروکربن‌های سیرشده (که تو سوخت‌ها زیاد پیدا میشن) خیلی پایدارن. یعنی به این راحتی‌ها با اکسیژن هوا واکنش نمیدن. این باعث میشه بتونیم اونا رو ذخیره و حمل کنیم بدون اینکه نگران باشیم یهو آتیش بگیرن یا خراب بشن. * انرژی زیاد: وقتی بالاخره این هیدروکربنا رو می‌سوزونیم (با اکسیژن واکنش میدن)، کلی انرژی آزاد می‌کنن. این انرژی همون چیزیه که ماشین‌ها رو به حرکت درمیاره، خونه‌ها رو گرم می‌کنه و ... . * کنترل راحت: چون واکنش سوختن هیدروکربنا رو میشه راحت کنترل کرد (با تنظیم مقدار اکسیژن و ...)، می‌تونیم ازشون تو موتورها و سیستم‌های دیگه استفاده کنیم بدون اینکه نگران انفجار یا واکنش‌های ناخواسته باشیم. حالا اگه واکنش‌پذیر بودن چی می‌شد؟ * خطرناک بودن: اگه هیدروکربنا خیلی واکنش‌پذیر بودن، ممکن بود همینطوری تو دمای معمولی با اکسیژن هوا واکنش بدن و آتیش بگیرن. این خیلی خطرناک می‌شد برای ذخیره و حمل و نقلشون. * انرژی کمتر: اگه خیلی راحت واکنش می‌دادن، احتمالاً انرژی‌شون هم زودتر تموم می‌شد و برای سوخت مناسب نبودن. * کنترل سخت: واکنش‌های خیلی سریع و شدید رو کنترل کردن سخته. این باعث می‌شد استفاده ازشون تو موتورها و سیستم‌های دیگه خیلی سخت و خطرناک باشه. پس میشه گفت واکنش‌پذیری کم هیدروکربنا یه نعمته برای استفاده‌شون به عنوان سوخت! البته هیدروکربنا کاربردهای دیگه هم دارن، مثلاً تو تولید پلاستیک و مواد شیمیایی. ولی اونجا هم واکنش‌پذیری کم‌شون می‌تونه مفید باشه، چون باعث میشه مواد پایداری تولید بشن. خلاصه: هیدروکربنا چون واکنش‌پذیری کمی دارن، می‌تونیم راحت ذخیره‌شون کنیم، کلی انرژی ازشون بگیریم و واکنششون رو کنترل کنیم، برای همین سوخت‌های خوبی هستن!